 The Bear That Wasn’t is Nils Verresen, een jongen met een gitaar en
angelieke stembanden. Zijn naam ontleende The Bear That Wasn’t aan een
kinderboek van Frank Tashlin, met zijn liedjes leunt hij aan bij
Gravenhurst, Elliott Smith en Bon Iver, Sufjan Stevens ook. The Bear
That Wasn’t tokkelt en fluistert over en voor fragiele zielen, warm en
zacht en stil in drukke, donkere tijden.
In 2007 werd hij genomineerd voor de MySpace Award van Focus Knack,
vorig jaar haalde The Bear That Wasn’t de finale van Humo’s Rock Rally
net niet. ‘Omdat daar traditiegetrouw slechts tien groepen mogen
aantreden, viel hij net buiten de prijzen’, schreef de jury. ‘The Bear
That Wasn’t had songs, een sterke stem. Tot over twee jaar.’
Deze zomer duikt The Bear That Wasn’t de studio in. Zijn debuutplaat
verschijnt in het voorjaar van 2010 via PIAS. In oktober al vertrekt
hij voor een vol jaar op tournee door België. Via Facebook zocht en
vond The Bear That Wasn’t 365 vrienden die hem elk een dag onderdak
willen bieden. In ruil zal The Bear That Wasn’t zijn gastgezinnen
verwarmen met zijn fluisterliedjes. Van dit unieke project verschijnt
later een film van TRS, het talentvolle Brusselse productiehuis dat
eerder meewerkte aan ‘Part of the Weekend Never Dies’, de
tourdocumentaire van Soulwax.
|
PERS
"The Bear That Wasn’t brengt muziek zoals daar zijn: een Badly Drawn Boy, een Great Lake Swimmers, een Tom Mcrae: u snapt het plaatje wel. De song ‘Sour apple’ is wat het beste werkt bij personen met slaapstoornissen, de harmonie en rust van het nummer straalt zo op de luisteraar af. Zowel wakker als slapend is dit nummer werkelijk fantastisch. The Bear That Wasn’t werkt ook bij personen met een gigantische hekel aan one hit wonders, want ook song twee die we terugvinden op MySpace is een pareltje. ‘Next Stop Disneyland’ werd gepolijst en gepoetst met een zorgende hand, wat resulteerde in een song om opnieuw en opnieuw door de boxen te spoelen. Singer-songwritervakmanschap van de bovenste plank."
cutting edge, 4 apr 2008
"Iemand die zichzelf The Bear That Wasn’t noemt, heeft bij ons sowieso al een streepje voor. Terecht, zo blijkt al bij de eerste noten. Timide, maar met een ontwapenende naturel, neemt Nils Verresen ons mee in een wereld waar regendruppels verliefd worden op elkaar en Disneyland onttoverd wordt. Tegen het einde van zijn set covert hij Pete Dohertygewijs het schoorsteenvegerslied van Mary Poppins. Wij vinden het allemaal heel erg mooi."
da music, 24 mei 2008
"The Bear That Wasn’t had songs, een sterke stem, en het zangeresje dat er voor de gelegenheid bij was, was heel lief."
Humo, 8 feb 2008
"Met The Bear That Wasn’t (né Nils Verresen) heeft België er een singer-songwriter van formaat bij. Gewapend met een sprankelende akoestische gitaar en een engelenstem speelt de jonge Genkenaar prachtige folksongs met countryinvloeden à la Sufjan Stevens en Elliott Smith."
kwadratuur, 28 mei 2008
"Samen met een opgetrommelde zangeres aan zijn zijde lukte hij waar géén van de negen andere bands in slaagden:ons een koude rilling over de rug bezorgen waarbij de naschokken nu nog voelbaar zijn.
De akoestische luisterpop van The Bear That Wasn’t strooit netjes de nodige magische stardust over al uw donkere winteravonden. Zo ook vrijdag in de Velinx waar 150 geïnteresseerden de voorlaatste Rock Rally-voorronde kwamen uitchecken.
Resultaat: weke knieën bij de vrouwelijke helft van het publiek, slikkende adamsappels bij de mannelijke. Bij twee songs liet de Genkse incarnatie van Damien Rice zich bijstaan door een zangeres (“En ze dient niet om het podium op te vullen”, wist de zingende teddybeer ons mee te delen)."
Belang van Limburg, 11 feb 2008 |
