drums, piano, vocals, electric bass, synth keyboard, radiator, glockenspiel, acoustic electric & pedal steel guitar
Nils Verresen
vocals, acoustic guitar
RECENSIES
FOKNIEUWS.NL (13 juni 2010)
****
De mussen vallen nog niet van het dak, maar de temperatuur is de laatste tijd in elk geval zomers te noemen en het zonnetje komt geregeld op volle sterkte door. Korte jurkjes, witbier en volle terrassen te over. Kortom, het is geen herfst. Maar als je de nieuwste cd van The Bear That Wasn't in je cd-speler stopt, verlang je kort toch even naar grijze stapelwolken, kletterende regen tegen het raam, gure wind en lege natte straten. And So It Is Morning Dew is namelijk een herfstplaat pur sang.
Onze zuiderbuur Nils Verresen is de man achter The Bear That Wasn't en deed in 2008 als liedjessmid mee aan de beroemde Humo Rockrally. Ondanks dat hij niet won speelde hij zichzelf wel in de kijker. Sindsdien schreef hij nieuw materiaal en een maand na het afronden van deze plaat startte hij een nogal bijzonder project; het 365 dagen project. Hierbij tourt hij 365 dagen lang op de fiets rond en slaapt bij mensen in ruil voor een huiskamerconcertje of soms een rondje grasmaaien, als een ware moderne troubadour. Een bijzonder mens, zo lijkt het.
Muzikaal is hij zeker bijzonder want de plaat die hij aflevert is van hoge kwaliteit. Singer-songwriterschap, dat bij menig Belg in de genen lijkt te zitten, heeft zich ook in Verresen's genoom genesteld. Melancholieke en breekbare luisterliedjes die de herfst mooier kunnen maken. Parallellen met de grote Elliott Smith komen zelfs langs, Badly Drawn Boy kent gelijkenissen en ook onze Nederlandse Solo en Blaudzun kunnen als referentie dienen. The Bear That Wasn't creëert een intiem geluidsbeeld, waarin je bijna een speld kan horen vallen, maar dat je toch aan je speakers kluistert. Prettig kietelende en opbeurende noten worden omringd door melancholieke en zielbalsemende klanken.
Om en de nabij twintig muzikanten hebben meegewerkt aan het project en hierdoor is de variatie aan begeleiding groot. Naast het standaard instrumentarium komen we cello's, een harp, fluit, viool en een klarinet tegen. De fluistervocalen van Verresen maken het nog intiemer. Een bijzondere plaat van een bijzonder muzikant.
Nils Verresen haalde vorig jaar nog een wit voetje bij ons dankzij zijn ondernemingszin (365 dagen lang fietste hij door Vlaanderen Verkavelingsland, waarbij hij kost en inwoon vroeg in ruil voor een huiskamerconcert), maar als The Bear That Wasn't imponeert hij pas echt.
Deze folkfähige troubadour opereert in low key en lieert fabelachtige songs aan even fabelachtige titels als 'Winterwandering', 'Your huckleberry Friend', 'Ballad of Two Raindrops' of 'The little Witch and the Brave Boy Are Going to Venus.' Je kunt er zo je eigen verstilde tableaus bij verzinnen.
Bij zijn fragiele fluisterliedjes - denk aan Badly Drawn Boy, Bright Eyes en Elliott Smith - horen termen als 'gloedvol', 'onbevangen' en 'sprookjesachtig'. Die woorden bleken we achteraf ook argeloos in onze armen te hebben gekrast. Om maar te zeggen hoe hypnotiserend de gitaarlijntjes klinken van deze fraai gelickte Beer, en hoe langdurig de blazers ('Winterwandering') of cello en trompet ('Your huckleberry Friend') in je koker blijven spoken.
Een wonderlijk debuut. Als je Verresen toevallig voorbij ziet fietsen, geef die jongen dan maar snel onderdak.
KNACK FOCUS (24 maart 2010)
***
(...) "wij vinden het een prachtige, gloedvolle folkpopplaat. Verresen klinkt nu eens als een jazzy Badly Drawn Boy, dan weer als Bright Eyes zonder de dramatische tremolo of Elliott Smith vóór hij onfortuinlijk op dat mes viel. Maar bovenal klinkt The Bear That Wasn't als zichzelf: een weemoedige, maar nooit ofte nimmer larmoyante singer-songwriter die fijne, meeslepende verhalen te vertellen heeft."
Vincent Byloo, Focus Knack, p.37
CUTTING EDGE (21 maart 2010)
The Bear That Wasn't, 'And so it is morning dew'(2010)
Een nieuwe knuffelbeer
****
Weinigen hebben ons de afgelopen weken zoveel weke knieën, een knikkende adamsappel én een goed humeur bezorgd als The Bear That Wasn’t, alias Genkenaar Nils Verresen. Over zijn charmante tocht – denk: 365 dagen, 365 logeerplaatsen, 1 man, 1 fiets, 1 gitaar – is al zoveel geluld en geschreven dat een heuglijk feit over het hoofd dreigt te worden gezien: de debuutplaat ‘And so it is morning dew’ is een pareltje waarop twaalf kleine, maar wonderlijke liedjes broederlijk naast elkaar vertoeven.
Bij The Bear That Wasn’t is niets gewoon wat het is, en dus bieden alleen al de songtitels een verhaaltje op zich. ‘The little witch and the brave boy are going to Venus’, ‘The exciting adventures of a bad bet, a bad alliteration and mister consequence’ en ‘They are the donutpeople’ doen bovendien precies wat je ervan verwacht: je verrassen, maar dan wel met een overweldigende walm van goede vibes.
Vergis je echter niet. ‘The little witch …’ mag dan de plaat openen met het geluid van spelende kinderen en de geweldige zinsnede 'The last thing she ate was a crème brûlée', de liedjes hebben wel degelijk diepgang. En dat is meteen de grote kracht van The Bear That Wasn’t. De door hemzelf gecreëerde sprookjeswereld is het ideale lokmiddel.
Zij die zich laven aan de aan Badly Drawn Boy en Sufjan Stevens refererende luisterpop van Nils Verresen, worden aangestoken door een aangename, soms weemoedige microbe waarvan je wil dat ze zich voorgoed in het lichaam nestelt. Zo kunnen wij al even niet meer zonder onze dagelijkse dosis ‘Fizzy good (make feel nice)’ en ‘Headphones’. Onze favoriet is voorlopig ‘Ballad of two raindrops’, waarin de liefde tussen twee regendruppels – echt waar - serieus op de proef wordt gesteld.
Als je de voorbije tijd als een baksteen bent gevallen voor de muziek van Isbells, Damien Rice of The Bony King Of Nowhere, dan moet je ‘And so it is morning dew’ in huis halen. Wij hebben het ons nog niet beklaagd. Iedereen kan zich nog wel het verscheurende moment uit de kindertijd herinneren waarop moeder besloot dat je toch echt te oud was geworden voor die ene, favoriete knuffelbeer. Wel, The Bear That Wasn’t is het ideale alternatief!
Elliot Smith is alweer een hele tijd dood, en nu we ook van Mark Linkous geen platen meer moeten verwachten en Badly Drawn Boy zijn tijd verprutst met weinig gedefinieerde soundtracks, is 'And so it is Morning Dew', het debuut van The Bear That Wasn't alias Nils Verresen, een uitstekend alternatief. Aan Badly Drawn Boy doet hij ons het meest denken. In de tussenmelodieën, in de halve aanzetten waaruit anderen zonder nadenken nog een nummer zouden hebben gepuurd, in de klankleur van zijn stem, en in de na lang uitstel prijsgegeven refreinen die duidelijk maken dat hij goed weet dat hij het lekkerste voor het laatst moet bewaren.
De titels zijn vaak al een verhaal op zich, en wat er muzikaal en tekstueel wordt aangehangen voldoet altijd aan de verwachtingen. Wat gedacht van 'The little Witch and the Brave Boy Are Going to Venus', 'The Exciting Adventures of a Bad Bet, a Bad Alliteration and Mister Consequence', 'We've Come Bearing Gifts' en onze favoriet: 'Ballad of Two Raindrops'. Vooral in het op de juiste plaats inschakelen van de juiste mensen en instrumenten toont Verresenzich een jonge meester. Nergens hadden de backings van zijn zus of de slaapkamercello beter gepast dan in het zacht aanzwellende 'Headphones'; nergens hadden de zuinige, met half dichtgeknepen lippen bespeelde blazers beter gediend dan in 'Winterwandering'; en nergens hadden ze meer loos mogen gaan dan in 'Your huckleberry Friend'.
t'is ons een raadsel waarom The Bear That Wasn't in de halve finale van Humo's Rock Rally 2008 is blijven steken, want wat ie op 'And So It Is Morning Dew' laat horen is topklasse.
(jub)
CUTTING EDGE (15 maart 2010)
The Bear That Wasn't, Vooruit Gent
Ontwapenend charmant
****
Wij zijn al even verliefd op de ontwapenende fluisterliedjes van The Bear That Wasn’t aka Nils Verresen. De geweldige groepsnaam is ontleend aan een kinderboek van Frank Tashlin, en de songs van het debuut ‘And so it is morning dew’ zouden zowel over fragiele zielen als over mislukte trips naar Disneyland en regendruppels gaan. Ook de manier waarop The Bear That Wasn’t promo voert, intrigeert. De man trekt een jaar lang elke dag per fiets elders heen en overleeft door de goodwill van gastvrije mensen, en natuurlijk door het spelen van zijn liedjes voor zijn ‘publiek voor één dag’. Voor Verresen de hort opging, nam hij zijn debuutalbum op. Nu ligt het in de winkel en dient het kindje voorgesteld te worden. Voor de gelegenheid vervoegde een strijkkwartet de groep in de Balzaal van de Gentse Vooruit; wij waren dus erg benieuwd.
De donkere folk van Bosque Brown mocht de zaal opwarmen. Dat lukte slechts met mondjesmaat. Het Amerikaanse duo bezit met de krachtig uithalende stem van Mara Lee Miller over een enorme troef, maar kent voorlopig slechts één trucje om die uit te spelen. Wij hoorden bijgevolg veel van hetzelfde en zagen veel aanwezigen zich tijdens het korte optreden in de richting van de dranktoog begeven.
Bij The Bear That Wasn’t stond de spanningsboog gelukkig strakker gespannen. Het opgetrommelde strijkkwartet speelde een centrale, niet zelden dwingende rol in de schaduw van Nils Verresen, die zijn akoestische gitaar het werk liet doen en veelal met de ogen dicht zijn ontwapenend charmante fluisterpop bracht. De rest van de groep hield het bij spaarzame toevoegingen. Die aanpak loonde: het publiek was muisstil tijdens de nummers – wij zagen zeer geconcentreerde gezichten – en applaudisseerde terecht erg luid na het uitsterven van elke laatste noot.
The Bear That Wasn’t was er zichtbaar door overweldigd, waardoor de bedeesd gebrachte kurkdroge bindteksten over regendruppels die verliefd worden of de liefde voor Tony de pluchen beer hun effect een klein beetje misten. Het waren, net als de wat ongelukkig achter de frontman weggemoffelde achtergrondzangeres, kleine smetjes op dit excellente concert. Want wij zijn ervan overtuigd dat The Bear That Wasn’t, die in promoteksten steevast met Badly Drawn Boy en Damien Rice vergeleken wordt, wel eens een grote naam zou kunnen worden. Verspreid het woord!
Nils Verresen, zo heet de jonge gast achter het éénmansproject TheBear That Wasn’t. Zijn breekbare luisterliedjes komen perfect tot hun recht in de huiselijke sfeer van een woonkamer en dat neemt Verresen nogal letterlijk. Voor zijn project 365 dagen trekt hij immers een jaar lang met zijn fiets en gitaar door heel Vlaanderen. Geef de man een matras en een dampende kom soep en in ruil krijg je een privéconcert vol prachtige folksongs die refereren aan het beste van Badly Drawn Boy, Bon Iver en Elliot Smith. Debuut ‘And So It Is Morning Dew’ staat vol soortgelijke songs, waaronder het knappe ‘Winterwandering’. Knappe, Belgische Duyster-plaat! (rl)
INDIESTYLE (maart 2010)
Verslag The Bear That Wasn't in STUK op 11 maart - nummers die je hart verwarmen
2006: Nils Verresen en zijn gitaar, de geboorte van The Bear That Wasn’t. 2009: Nils en zijn fiets, elke dag ergens in Vlaanderen een optreden van The Bear That Wasn’t in een huiskamer, in ruil voor een warme maaltijd en een bed. 2010: Nils en zijn debuutplaat ‘And So It Is Morning Dew’, 12 nummers die stuk voor stuk je hart verwarmen.
Een uit de hand gelopen hobby of een droom die werkelijkheid wordt? Het doet er eigenlijk niet toe, het enige wat telt is de muziek. En daar hoor je ons zeker niet over klagen. Zeker niet als we er op de cd-voorstelling in het STUK (Leuven) ook nog eens een strijkkwartet bij krijgen! Op 15 maart ligt ‘And So It Is Morning Dew’ in de winkelrekken, op 11 maart stond The Bear That Wasn’t op het podium van de Labozaal van het STUK. We zagen dat het goed was.
Voorprogramma Winterslag maakt muziek in dezelfde lijn als The Bear That Wasn’t: zoete folk-pop dus. Weinig poespas voor het drietal van Winterslag: één zanger, één zangeres, twee gitaren, en that’s it. Simpel doch mooi, zo hoort dat. Zeker als de zangeres een stem heeft die met momenten wel héél erg veel weg heeft van die bloedmooie stem van Joanna Newsom.
Van drie mensen op een podium gaan we over naar negen mensen op het podium: uiteraard Nils zelf, een drummer, basgitaar, pianist, strijkkwartet en nog een zangeres. Een beetje teveel van het goede, denkt u? Het tegendeel is waar: het goed gecoördineerde samenspel van de hele band zorgt ervoor dat we geen seconde klagen over de hoeveelheid muzikanten op het podium.
Elk nummer heeft wel iets weg van een sprookje. Zo gaat ‘Ballad Of Two Raindrops’ over twee regendruppels die op elkaar verliefd worden, mooi toch? Nils’ zeemzoete stem zweeft door de nummers heen en de tijd vliegt voorbij. Na een luid applaus staat Nils terug op het podium, deze keer helemaal alleen: het resultaat is minstens even goed als met de band. Even later staan alle muzikanten weer op het podium om afsluiter ‘Next Stop: Disneyland’ te spelen.
Isbells, The Bear That Wasn’t, heren zoals deze doen ons afvragen of er nog meer van dat verborgen talent in België rondloopt. Dromerige folk-pop, verre van de pretentieuze muziek die we dezer dagen dikwijls te horen krijgen. ‘And So It Is Morning Dew’ is een perfect album om deze relatief strenge nawinteravonden aan je haardvuur door te brengen. En moest The Bear That Wasn’t nog steeds huiskamer-concerten doen: bij deze is hij bij ons méér dan welkom!
door Jarri Van der Haegen
SOUNDSLIKE (12 maart 2010)
*****
De betere indie-folk komt dezer dagen van bij ons, met als nieuwe fonkelende ster The Bear That Wasn’t. Bezieler Nils Verresen noemde zijn project naar een kinderboek van Frank Tashlin en stopt hiermee zijn liefde voor verhaaltjes niet onder stoelen of banken. Zelf kan hij er trouwens ook wat van, want elk nummer op ‘And So It Is Morning Dew’ heeft de allure van een muzikaal kortverhaal (denk aan de rustige Sufjan Stevens, Conor Oberst, ...). Gewapend met een engelenstem, akoestische gitaar en perfect aanvoelende muzikanten (cello, drums, gitaar) trekt hij ten strijde tegen de ‘volwassenheid’ en ontpopt hij zich tot de Peter Pan binnen het genre (al gaat het soms toch wel dieper dan dat). Onmogelijk om onverschillig te blijven bij nummers als “Winterwandering”, “We’ve Come Bearing Gifts”, “Next Stop: Disneyland!”, ... . Met een beetje geluk zie je hem dit jaar nog één van deze nummers in je woonkamer spelen. Sinds oktober is Nils namelijk bezig aan zijn 365-dagen-project: per fiets -en met akoestische gitaar- trekt hij het Vlaamse land rond en in ruil voor eten en onderdak mag je je aan een akoestische set verwachten. Wondermooie liedjes, mooie verhaaltjes en een mooi verhaal. Ik zou ‘m in huis halen!
17DOTS.com (UK)
Lovely, lilting folk, recorded with lots of inviting, warm-barn acoustic space overhead. If you dug last year’s Ah Holly Fam’ly, then heads up on this one.
Dat er erg mooie dingen uit België komen moge duidelijk zijn. Nils Verresen aka The Bear That Wasn't is wat dat betreft geen uitzondering. Zijn debuut album 'And So Is The Morning Dew' is deze week uitgebracht in België en zal een dezer dagen ook in Nederland uitkomen. Twaalf bloedmooie akoestische liedjes met invloeden van o.a. Elliott Smith maar ook van landgenoten Isbells en The Bony King Of Nowhere. Nils is vorig jaar ook begonnen aan een aparte reis. Met slechts een fiets en een gitaar trekt hij door België en slaapt hij elke nacht weer ergens anders. In ruil voor een overnachting en een warme maaltijd speelt Nils in de woonkamer van de gast een paar van zijn wonderschone liedjes. Ondertussen geeft hij optredens in uiteenlopende zalen in België. De prachtige breekbare stem van Nils in combinatie met de mooie songs levert iets magisch op. In de gaten houden dus en onthouden die naam: The Bear That Wasn't.
POP-ROCK.COM, DE LA POP, DU ROCK ET DES COMS (10 mars 2010)
The Bear That Wasn’t : "And so it is morning dew"
PETIT OURS DEVIENDRA GRAND
La folk, l’indie-pop acoustique à la Elliott Smith, Bon Iver, Sufjan Stevens et consorts, en général, ça ne me parle pas beaucoup. Allez savoir pourquoi, je me suis pourtant laissé séduire par cet album d’un groupe belge au nom improbable (l’ours qui n’était pas, késako ?), apparemment tiré du titre d’un livre pour enfants.
Originaire de Louvain, The Bear That Wasn’t est à la base le projet solo d’un musicien, Nils Verresen. Seul à la guitare, ou accompagné de quelques discrètes orchestrations, ce singulier auteur-compositeur brabançon nous emmène à pas feutrés dans un monde de douceur et de rêveries. En douze chansons aux titres aussi étonnants que The little witch and the brave boy are going to Venus, The exciting adventures of a bad bet, a bad alliteration and Mister Consequence, ou encore Next stop : Disneyland !, le chanteur séduit par la délicatesse de son timbre, par la simplicité de ses accords et par la finesse de ses ritournelles.
Nils s’est fait remarquer, en Flandre, avec un concept original de tournée « chez l’habitant ». En échange du couvert et de l’hébergement pour la nuit, il donne un petit concert privé, avec à chaque fois pour uniques spectateurs son hôte du soir et quelques convives. Quelle meilleure manière d’aller à la rencontre de son public et, à son contact, de faire murir, soir après soir, les chansons de son répertoire ? Cette tournée (de 365 dates en tout !), entamée en 2009, se poursuit cette année.
L’enregistrement de l’album a été pensé selon cette approche résolument intimiste, cette conception simple, directe et sans artifices de la musique. Loin de l’agitation, du bruit et du stress de la ville, The Bear That Wasn’t nous propose une petite heure de recueillement, de légèreté, de poésie et de joie communicative ; une tendre excursion champêtre qui nous colle un sourire béat sur le visage sans qu’on ne puisse trop expliquer pourquoi. Si ce n’est le plaisir que procure un peu de douceur dans un monde de brutes.
Tout ici n’est que dépouillement, il n’y a point d’électricité, pas de soli flamboyants et encore moins de bidouillages de producteurs. Chaque titre aurait été enregistré en une ou deux prises à peine que cela ne nous étonnerait d’ailleurs pas (à part sans doute pour les cuivres de Your huckleberry friends). Il y a un vrai sentiment de fraîcheur et une charmante spontanéité qui se dégagent d’un Fizzy good (Make feel nice), d’un Sour apple ou d’un Winterwandering - trois de mes titres préférés de cette galette.
Comme certains vieux Dylan, And so it is morning dew est un ces disques à écouter au coin du feu, lors de longues soirées d’hiver à la campagne, un verre d’excellent bourbon à portée de main. Les fans de Grandaddy devraient y trouver leur compte. Ceux de Gravenhurst encore davantage. Les inconditionnels de Bright Eyes risquent bien d’apprécier également. Pour les ambiances et la sensibilité.
Alors, avec The Bear That Wasn’t, la Belgique aurait-elle trouvé son Nick Talbot ? Ou son Conor Oberst ? Même si cela peut paraître prématuré, j’ai envie de répondre que oui. Nils Verresen semble taillé dans le même bois que ces songwriters. Il ne lui manque sans doute qu’un véritable tube (ce qu’on ne trouve pas encore sur cet album) pour lui permettre de s’exporter bien au-delà de nos frontières.
Avec sa voix angélique murmurant des chansons graciles pour des âmes fragiles, le Belge Nils Verresen fait songer à Bon Iver ou Sufjan Stevens. Guidé par un instinct animal, ce joli nounours signe un album au poil et plein de bons sentiments. On regrettera juste cette trop grande uniformité lorsque l'on s'enfile les douze morceaux d'un coup. Mais ce funambule encore maladroit a du miel dans la voix et de l'or dans les mains. A confirmer.
THE LAST DANCE BLOG (Marzo 6, 2010)
The Bear That Wasn’t – And So It Is Morning Dew (2010)
Precioso disco de slow pop de este grupo belga, otro interesante descubrimiento de lo que va de año. Doce canciones tranquilas y melancólicas fabricadas a base de delicadas guitarras acústicas, sencillos arreglos de cuerda, frágiles melodias con una voz susurrante que alcanzan su punto más álgido cuando aparecen los coros femeninos. Recuerdan a L’altra, My Morning Jacket, Sufjan Stevens, Bon Iver, incluso a genios como Nick Drake.
Weinigen hebben ons de afgelopen weken zoveel weke knieën, een knikkende adamsappel én een goed humeur bezorgd als The Bear That Wasn’t, alias Genkenaar Nils Verresen. Over zijn charmante tocht – denk: 365 dagen, 365 logeerplaatsen, 1 man, 1 fiets, 1 gitaar – is al zoveel geluld en geschreven dat een heuglijk feit over het hoofd dreigt te worden gezien: de debuutplaat ‘And so it is morning dew’ is een pareltje waarop twaalf kleine, maar wonderlijke liedjes broederlijk naast elkaar vertoeven.
Wij zijn al even verliefd op de ontwapenende fluisterliedjes van The Bear That Wasn’t aka Nils Verresen. De geweldige groepsnaam is ontleend aan een kinderboek van Frank Tashlin, en de songs van het debuut ‘And so it is morning dew’ zouden zowel over fragiele zielen als over mislukte trips naar Disneyland en regendruppels gaan. Ook de manier waarop The Bear That Wasn’t promo voert, intrigeert. De man trekt een jaar lang elke dag per fiets elders heen en overleeft door de goodwill van gastvrije mensen, en natuurlijk door het spelen van zijn liedjes voor zijn ‘publiek voor één dag’. Voor Verresen de hort opging, nam hij zijn debuutalbum op. Nu ligt het in de winkel en dient het kindje voorgesteld te worden. Voor de gelegenheid vervoegde een strijkkwartet de groep in de Balzaal van de Gentse Vooruit; wij waren dus erg benieuwd.
