19 OKTOBER 2010

Soms word ik traag wakker.
Probeer ik een nachtmerrie te vergeten die me 's nachts te vaak alarmeerde en deed wakker schieten.
Maar mijn onderkaak is er niet afgevallen.
Alle lichaamsdelen zijn exact waar ze moeten zijn.
En dan vanuit het niets dringt er een besef door.
Je zit in je lichaam.
Het is een soort besef dat om de twee weken terugkeert.
Het moment waarop je beseft dat je in je eigen lichaam woont,
alsof er op elk ander moment een kans bestaat dat je zal wakker worden als iemand anders.
Dat deze handen niet van mij zijn, maar tijdelijk in bruikleen.
Plots is het echt.

Het zijn vooral deze momenten waarop ik echt even kan nadenken over wat ik het voorbije jaar heb meegemaakt.
Als ik er in de late uren met mensen over praat, dan blijft het vaak beperkt tot de sensationele verhalen.
Verhalen die al zo vaak verteld zijn, waardoor ze zijn afgeknot tot sloganeske one-liners.
Zinnen die ik al te vaak exact op deze zelfde manier geformuleerd heb.
Maar er is zoveel gebeurd, dat ik enkel deze kleine momenten heb, om ze te ordenen.

Waarom zijn alleen de sensationele verhalen overgebleven?
Waarom wordt er enkel naar hen gevraagd?

Het zijn dingen die ik dit jaar te vaak gehoord heb:
"het werkt"
"zo is het nu eenmaal"
"dat is wat de mensen willen"

Je maakt jezelf wijs dat je de dunne lijn kan bewandelen tussen iets authentiek en de mensen te geven wat ze willen.
Je speelt muziek, je doet het graag, maar toch begrijpen mensen pas dat je ervan kunt genieten, als je op pukkelpop hebt gestaan, of als je op de radio wordt gedraaid.
En soms begin je te geloven, dat het daar ook echt om draait.
Het kan pas iets voor je betekenen, als andere mensen het begrijpen.
Zo begrijpen ze de spanning van het spelen voor 1000 mensen,
maar zelden de schoonheid om in je slaapkamer de laatste zin van een nieuw nummer op verfrommeld papiertje te schrijven,
of in een kleine huiskamer te spelen van 2 mensen die echt luisteren.
Maar het past niet binnen het kader,
binnen het beeld dat mensen hebben van 'succes'
Maar het gaat verder dan muziek.
Het zit in al onze levens verscholen.
Succes wordt bepaald door andere mensen.
Heb je aanzien?
Heb je veel geld?
heb je een goede vrouw en kinderen?
Ik heb 'succesvolle' mensen ontmoet die in een depressie zaten.
En ik heb arme mensen ontmoet waar ik nog steeds benijdend aan terugdenk.
En natuurlijk, iedereen weet dat dit niet zo is, ik zeg niets nieuws,
iedereen weet het,
maar al te zelden beseffen we het.

In dit kleine moment vooraleer ik opsta, besef ik het.
Ik besef dat 'succes' (zoals gedefinieerd door vele) een leeg begrip is
Ik besef dat muziek draait om verfrommelde papiertjes
Ik besef dat dit lichaamsdeel met vijf vingers van mij is,en niet slechts een deel van mijn lichaam.
En besef dat ik dit vanavond weer vergeten ben,
en het enkel nog zal weten.

Je hoopte dat na een jaar het besef zou blijven,
maar dat is niet zo.